Geniale scène uit Me And You And Everyone We Know, parel van een film die zichzelf rechtstreeks mijn top vijf in katapulteerde. (Het helpt natuurlijk dat ik niet zoiets als een top vijf heb.)
Als ik de film ergens mee zou moeten vergelijken, zou ik hem omschrijven als het Amerikaanse antwoord op Amélie Poulain. Misschien wat minder poëtisch, de cinematografie is heel anders (de kleuren zijn ook veel levendiger) en de soundtrack zal allicht wat minder iconisch blijken te zijn binnen 50 jaar. Maar de personages snijden minstens even diep en de film is geheel is oneindig veel grappiger. Het is sinds juli geleden dat ik nog zo lang hardop heb moeten lachen door een stukje pellicule. (Brad Pitts legendarische 'bongiorno'-moment in Inglourious Basterds niet meegerekend.)
Hij is gewoon zodanig fijn dat ik er geen woorden meer aan wil besteden.
2 opmerkingen:
moet ik dus zeker zien! meenemen op weekend!
Ik zal eens zien of ik 'm ergens op DVD terugvind. :)
Een reactie posten