Lijstmania(k)

Voor in het lijstje 'dingen waaraan je rijke blanke kinderen meteen herkent': je om halféén 's nachts achter je computer afvragen of je in een zin bestaande uit 7 woorden, 2 keer het woord 'jullie' mag gebruiken, onderwijl sippend aan versgeperst troebel appel-perensap.

winterweemoed

Nog maar zelden zo weinig zin gehad in de herfst. Het komt wel.

Fuck! Fuck you! Fuck me! Fuck old people! Fuck children! Fuck peace!

Geniale scène uit Me And You And Everyone We Know, parel van een film die zichzelf rechtstreeks mijn top vijf in katapulteerde. (Het helpt natuurlijk dat ik niet zoiets als een top vijf heb.)

Als ik de film ergens mee zou moeten vergelijken, zou ik hem omschrijven als het Amerikaanse antwoord op Amélie Poulain. Misschien wat minder poëtisch, de cinematografie is heel anders (de kleuren zijn ook veel levendiger) en de soundtrack zal allicht wat minder iconisch blijken te zijn binnen 50 jaar. Maar de personages snijden minstens even diep en de film is geheel is oneindig veel grappiger. Het is sinds juli geleden dat ik nog zo lang hardop heb moeten lachen door een stukje pellicule. (Brad Pitts legendarische 'bongiorno'-moment in Inglourious Basterds niet meegerekend.)

Hij is gewoon zodanig fijn dat ik er geen woorden meer aan wil besteden.

Couture: het resultaat van een namiddag prentjes kijken.

Valentino

Zou voor hetzelfde geld er heel goedkoop hebben kunnen uitzien (met behulp van een zonnebankkuur voor het model, bijvoorbeeld), maar toch, schitterend, het contrast tussen dat strakke bovenlijfje en die golven voluptueus stof. Heerlijk.

Een beetje trompe-l'oeil door die donkere achtergrond. Een heel simpel, klassiek LBD, maar als je beter kijkt zie je plots die ultradramatische kraag (al is dat misschien niet het juiste woord, want hij loopt door tot op de armen). LBD with a twist, fijn.

Jean Paul Gaultier

Het silhouet doet me een beetje denken aan die befaamde Richard Avedon-foto. De frêle stof errond leidt bijna een leven op zich.

Geweldige mantels.

Powerdressing op z'n best!

Givenchy

Het is wel herfstcouture maar naar mij toe schreeuwt dit eerder lente. Toch, mooi.

Elie Saab

Griekse godinnen? YES please!

Christian Lacroix

Christian Dior

Die drapage! Dat stukje kan dat van onder de rok uitpiept had van mij niet gehoeven, maar het geeft wel iets extra.

(Deze zou wel eens mijn favoriet kunnen zijn.)

Chanel

Alexis Mabille

Mooi!

Alexander McQueen

Chloé

Chanel

Christian Lacroix

oogrollen aan pastorale bushaltes

Trouwens. Eentje voor de reeks 'kleine ergernissen van het leven'. Vorige week stond ik gedwee te wachten aan een bijzonder doorsnee bushalte in een Vlaams boerengat. Boek in mijn handen, aaipod op maximum volume (voor zover mijn zelfopgelegde volumelimiet dat toelaat), abonnement in de aanslag. Bus komt aangereden, ik zie hem al van ver (in dergelijke stille straten zijn wimpels en witte paarden niet nodig om een aankomst te verkondigen). Even een schets van de omgeving om mijn onbegrip te kaderen: ik sta in een straat waar in die tijd van het jaar en op dat moment welgeteld 1 auto om de 5 minuten passeert. Voor mij een veld, achter mij een veld, langs de weg wat huizen. Maar wanneer hij dus nadert, kijkt de buschauffeur me bloedserieus aan en maakt een bijzonder irriterend gebaar dat je alleen maar erg droog en ongeïnspireerd en hoegenaamd ontoereikend qua ergernisgraad kan vertalen als een volledig oprecht informerend en bijna onbegrijpend 'Moet je met deze bus mee?'

NEE dwazerik, ik sta daar voor de leut een beetje te verkleumen aan een bushalte zonder bankje met mijn effing buzzy pas in de hand omdat ik dat een fijne plaats vind om te lezen en contempleren. En als ik dat beu zou worden, zou ik MISSCHIEN EVENTUEEL kunnen overwegen om de VOLGENDE bus te nemen een VOL UUR LATER.

Gaia en dierenrechten allemaal goed en wel, maar als ze rijbewijzen beginnen uitdelen aan bavianen, is er iets zwaar loos.

Volgens mij wond ik me er toen niet half zo over op als vandaag, maar goed. Frustrerende dag en gedachten. Korte nacht, korte lont.

Hervonden krabbel

Van ergens in juli.

Wanneer mag je als koppel met recht en rede stellen dat je samen oud wordt? Daarnet overhaalde papa mama om een dikke trui aan te doen en zich naast hem neer te planten op het bankje in de tuin. En zo vergrijsden ze een kwartiertje, mama vol vertrouwen leunend tegen papa's schouder. Zijn buik is net dik genoeg om je vanuit een bepaalde hoek van een pracht van een rugsteun te verschaffen. Een bureaustoel is er niets tegen. Zeker niet wanneer je ademhaling eenmaal op de zijn ronkende bast is afgestemd. En zo, op een koertje tussen alle anderen, onder een Belgogrijze hemel, met uitzicht op een veranda, vuile keuken, halfgedekte tafel, lome dochter in de zetel in de living, waaien welgemikte briesjes af en toe de doordeweekse fronsen weg. Op de vooravond van het weekend verzachten de rimpels en komt er over hun gezichten een laagje vloeipapier te liggen waardoor het plots niet meer zo moeilijk is om het beeld van twee verliefde hippies ("Welk haar is langer? Dat op jouw kin of onder mijn oksels?") op te roepen. Een vergeelde volleybal verloren aan hun voeten.

Opvallend: hoe meer de dag zijn einde nadert, hoe groter de neiging om semipoëtische onzin te noteren. Vanaf heden schrijven we 's ochtends.

José Saramago, Stad der Zienden

We worden geboren en op dat moment is het alsof we een pact hebben afgesloten voor het leven, maar de dag kan komen dat we ons afvragen, Wie heeft dat pact voor mij getekend.

(p.281)

Rouw

Dit mag later op mijn grafsteen. De dode, van Vicente Aleixandre.

Onder de aarde donkert
de dag. Zeldzame vogel,
vogel daarboven in de bood, die zingt voor een dode.
Onder de aarde slaap ik
als een van de wortels van die boom die ik, eenzaam, in mij
voeding geef.
Je drukt niet, machtige en verschrikkelijke boom die in de luchten
torent,
die uit mijn borst ontgroeit met een dringend groen
om naar buiten te treden en je te ontvouwen in lachende takken
waar een vogel in zingt, blijvend op mijn borst.

Prachtig, helder leven van een boom die steunt
op de aarde zelf die een mens eens is geweest.
Gaaf lichaam dat nóg leeft, niet slaapt, nooit slaapt.
Vandaag waakt het als een schitterende boom die een zon brandend
doorschijnt.

Ik ben geen herinnering, vrienden, noch vergeten. Blij stijg ik,
licht, ruisend, door een stam naar het leven omhoog.
Vrienden, vergeet mij. Mijn bladerkruin zingt altijd,
licht, in de ruimte, onder een voortdurende hemel.


(Als newagesentimentalisme zich omzet naar Literatuur moet er wel een zotte schrijver achter gezeten hebben.)

Dat combineren met mijn ultieme rouwlied



en jullie gaan allemaal wenen, bitches.

Schrijft er eentje op mijn lijf zonder begin en zonder slot

Nu we toch bezig zijn, en een beetje emo, een liedje waar ik de afgelopen dagen uitvoerig naar heb geluisterd:



Ongekunstelde tekst, zit mooi in elkaar. Opmerkelijk trouwens dat het typisch Brabants aandoet, terwijl Hannelore Bedert uit West-Vlaanderen komt.

Toen ik het argeloos meezong zei de kleine zus plots: 'Zo zielig!' Doet uw ogen toe, ik ben zoveel schoner als ge 't licht uitdoe, inderdaad, niet bepaald een zin die blaakt van zelfvertrouwen. En toch wil ik mijn zelfrespect te allen tijde ruilen voor Hannelores muzikaal talent.

cafépsychologie

Nu vraag ik me af of het niet gevaarlijk is een betekenis toe te kennen aan iets dan in wezen leeg is, maar we schijnen het niet te kunnen laten. We bedekken de gaten met onze woorden, proberen verklaringen te vinden voor de leegte tot we vergeten dat die bestaat.

Siri Hustvedt - De Blinddoek

Om de één of andere reden blijf ik dit fragment herlezen. Woord voor woord, nu al een keer of vijf, en ik begrijp het nog niet helemaal. Ik ben er zeker van dat er ergens iets zinnigs in schuilt, iets van wijsheid, maar de woorden zijn zelf een beetje leeg. Misschien zoek ik een uitleg voor het licht onbehagen dat erdoor wordt opgeroepen. Het komt wel vaker voor dat ik iets lees waar ik even aan blijf snuffelen vanuit een vermoeden van diepere betekenis. Sterker, boeken ontvangen zelden mijn two thumbs up als dergelijke passages er níet in voorkomen. Soms doet een flard genialiteit me duizelen en klap ik het boek toe om het moment even te koesteren. Op andere momenten blijf ik erop knagen, eraan twijfelend of a. ik te dom ben om te begrijpen wat er nu precies gezegd wordt of b. de schrijver zelf niet goed wist wat hij (zij) deed. We hebben allemaal wel eens een 'this is deep, man'-moment. De minder verbaal begaafden doen onder ons doen er echter beter aan om ons begrip van het universum woordeloos te houden. Niets zo ontluisterend als het herlezen van naakte woorden op ongenadig papier. (Zo ben ik er zeker van dat ik al het voorgaande binnen drie maanden niet alleen hopeloos zinloos, maar ook stuntelig verwoord zal vinden.) (Is een korte houdbaarheidsdatum van eigen hersenspinsels een teken van voortdurende evolutie of eerder een combinatie van beperkt intellectueel talent en bescheiden pretentie?)

Maar terug naar het fragment. Het is zodanig meta dat ik er haast postmodernistisch van word. Door de zinnen te interpreteren en een eigen betekenis te geven, doen we precies wat beschreven wordt, en we hebben daar zelfs geen keuze in, want niet begrijpen is niet lezen en wie niet leest wanneer hij leest kan beter investeren in een DVD-collectie. Ofzo. Life imitates art, haha, Siri, gekkerd, ik begin er spontaan vierregelige zinnen van te typen.

Maar is dat citaat niet generisch? (Moeten teksten eigenlijk generisch zijn vooraleer ze verteerbaar zijn voor andere mensen?) Hoe meer vragen, hoe verder ik afvloei van waar ik eigenlijk over wou schrijven, en dat is onze neiging tot menselijke analyse. Wat Siri daar schreef, beeld ik me in, kan alleen uit de pen van een vrouw komen. Niet dat mannen nooit nadenken over de bochten in de geesten van hun medemens, maar vrouwen hebben op dat vlak onmiskenbaar een streepje voor. Wie ooit naar Sex and the City gekeken heeft, zal kunnen beamen dat Carrie & Co. letterlijk álle gebaren en handelingen van hun tegenspelers bespreken. Fictief, evidemment, maar toch zo uit het leven gegrepen. Zet vier vrouwen samen en de mogelijkheid tot interpretatie van andermans wezen is schier* eindeloos. Aan de hand van een paar gebeurtenissen en uitspraken trekken we conclusies over hele persoonlijkheden. E. weent op fora over hoe haar leven suckt maar doet alsof er niets aan de hand is irl. Labiel! S. wordt opvallend uitbundiger wanneer er mannen in de buurt zijn. Aandachtshoer! L. raakt in vervoering van klassieke concerti maar heeft hoegenaamd geen gevoel voor muziek en praat zijn mama na. Arty-farty!

Nu, dat is allemaal nog maar kinderspel en allemaal goed en wel - er is nooit iemand gestorven van stereotypering. (Ok, dat is niet waar, een paar miljoen joden vervloeken me nu vast vanuit hun hiernamaals.) Het interpreteren en inleven scheert pas echt hoge toppen wanneer het over het begrijpen van kleine dingen gaat. Neem twee gegevens, pakweg het voorzichtig strelen van een hand en de dag nadien het zorgvuldig negeren van het gebeurde, en reken de uitkomsten uit. Waartoe leidt het wanhopig linken van die kleine momenten aan karakteristieken, gevoelens, historiek om uit dat alles een verklaring of motivatie te puren? Zelfs al komen we tot een plausibel verhaal, draaien we ons daar geen rad mee voor de ogen? Ik denk dat mensen vaker niet dan wel nadenken bij wat ze doen. In wezen leeg. Obsessieve analyse is allicht beter voor onze gemoedsrust dan een simpel 'Waarom?' 'Daarom.' .

Ach.




*Schier is typisch zo'n woord dat vaak gebruikt wordt op teksten te versieren, maar waarvan niemand eigenlijk weet wat het precies betekent. Heerlijk! 'Schier eindeloos' klinkt natuurlijk net iets erudieter dan 'bijna eindeloos'.

Tweede leven

Als het zover is gekomen dat ik procrastineren procrastineer met onproductieve procrastinatie, is er iets zwaar loos. Tijd om wakker te worden.

Soms denk ik dat Jane Austen over relaties schreef om zich er vooral zelf niet aan te moeten wagen. Al zou het leuk zijn mocht ooit bekend worden dat ze stiekem een Georgiaans roofdier pur sang was. Toegegeven, een bijzonder hete beze was ze niet, maar als Natalie het kan, kan iedereen het!