Wanneer mag je als koppel met recht en rede stellen dat je samen oud wordt? Daarnet overhaalde papa mama om een dikke trui aan te doen en zich naast hem neer te planten op het bankje in de tuin. En zo vergrijsden ze een kwartiertje, mama vol vertrouwen leunend tegen papa's schouder. Zijn buik is net dik genoeg om je vanuit een bepaalde hoek van een pracht van een rugsteun te verschaffen. Een bureaustoel is er niets tegen. Zeker niet wanneer je ademhaling eenmaal op de zijn ronkende bast is afgestemd. En zo, op een koertje tussen alle anderen, onder een Belgogrijze hemel, met uitzicht op een veranda, vuile keuken, halfgedekte tafel, lome dochter in de zetel in de living, waaien welgemikte briesjes af en toe de doordeweekse fronsen weg. Op de vooravond van het weekend verzachten de rimpels en komt er over hun gezichten een laagje vloeipapier te liggen waardoor het plots niet meer zo moeilijk is om het beeld van twee verliefde hippies ("Welk haar is langer? Dat op jouw kin of onder mijn oksels?") op te roepen. Een vergeelde volleybal verloren aan hun voeten.
Opvallend: hoe meer de dag zijn einde nadert, hoe groter de neiging om semipoëtische onzin te noteren. Vanaf heden schrijven we 's ochtends.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten